Evenementen

Elk jaar tijdens het Bluesfestival geeft Hans de Vries een workshop mondharmonica spelen. De bikkels gaan door en kunnen inmiddels een lekker moppie blazen, vanmiddag laat deze gevorderde groep zijn kunsten horen.

Drums – Een zoektocht naar mijn vader

“Hallo, Ik ben Barbara en ik heb een verhaal te vertellen. Een verhaal over vallen en opstaan, geloof, passie, diversiteit, doorzetten wanneer er niemand meer in je gelooft, opvoeding normen en waarden, die ene kans, vertrouwen, falen heel veel falen, geluk vinden ,vasthouden, zwemmen of verzuipen, tegenslagen, glorie, huilen, lachen, jezelf herpakken, terugvinden en weer totaal kwijt zijn, succes hebben, afgewezen worden, typecasting, reizen, doelen stellen, dromen, poëzie, mogelijkheden, pieken en dalen en muziek. Maar vooral het verhaal over het strijden. Strijden voor mijn passie. Strijden voor het maken van theater.

Vanuit mijn Nigeriaanse roots is het niet vanzelfsprekend dat ik actrice/ theatermaker ben. Ondanks de miljoenen industrie Nollywood wordt het niet gezien als een vak. Toch zet ik door. Ik heb een verhaal te vertellen! Een verhaal aan en over mensen net als ik. Waar het niet vanzelfsprekend is dat je van huis uit mee krijgt wat het beoefenen van een kunstvak is. Of dat je er sowieso over nadenkt een actrice of acteur te worden. Maar vooral benadrukt dit niet te doen en dus geen kans krijgt kunstvak te beoefenen. Kunst is noodzakelijk voor het overbrengen van verhalen, gewoontes, creëren van bewustzijn of gewoon weg kennis te delen.

Veel van ons zoeken naar iets waarvan we niet weten of we het gaan vinden, nog meer van ons zijn bezig met de relatie tussen onszelf en onze ouders, stellen uit wat gedaan moet worden, of voelen onzekerheid over dat wat gaat komen. Drums appelleert hieraan. Dit onderwerp fascineert mij door deze themas. Ze zijn mijn drijfveer voor het maken van theater. Ik kom uit Nigeria, heb een vader die als wereldberoemd percussionist de wereld over toerde en met o.a Stevie Wonder en de Rolling Stones en met de Osibisa band de Afrofunk op de kaart gezet heeft. Maar daarbij wel zijn gezin achterliet. Ik heb daardoor mijn vader moeten missen wat op momenten erg pijnlijk was, maar op andere momenten voor een enorme trots en begrip zorgde dat hij alles achterliet om zijn passie te volgen, om zijn interne vuur brandende te houden. Die drive heb ik ook. Deze noodzaak voel ik ook.”

Ja

Ja is een muzikale solovoorstelling, tragikomisch, qua genre ergens tussen cabaret en muziektheater. Een musical is het in ieder geval niet. Wel vertelt de voorstelling het verhaal van een eenzaam meisje dat een musical over zichzelf geschreven heeft, om haar existentiële crisis op te lossen. Want in musicals hebben mensen altijd een probleem en aan het eind van de musical is dat probleem altijd opgelost. Dat lijkt haar wel wat.
Het meisje heeft een grondig vooronderzoek gedaan naar de stijlkenmerken van dit genre en presenteert dat op gedetailleerde en analytische wijze. Daar is ze goed in. Wel heeft ze moeite met het aangaan van sociale contacten.
De voorstelling zit vol muziek. Zo is er bijvoorbeeld funky muziek. Maar er is ook niet-funky muziek. En een spectaculair decor. Ja begint als een vrij absurd komisch circus, maar stuit uiteindelijk op een echt probleem: hoe kom je door de dagen heen als je zeker weet dat het allemaal geen nut heeft, geen hoger doel dient? Het personage is vastbesloten om alles goed te laten komen aan het eind. Ze wordt hierbij ondersteund door een live-orkest, een hoop special effects en een dansgroep. Voor zover dat kan in je eentje.

Lisa Ostermann heeft vier jaar gestudeerd om in musicals te spelen, maar realiseerde zich toen ze afstudeerde dat dit haar niet zo leuk leek. Toen studeerde ze vier jaar aan de Amsterdamse Toneelschool en Kleinkunstacademie, waar ze afgelopen jaar afstudeerde. Acht jaar studeren is behoorlijk lang. Lisa zou dit niet per se aanraden. Wel had ze zo vrij lang de tijd om zich af te vragen of ze dit wel echt wilde (ja) en waarom dan (het meest fascinerend van alle fascinerende dingen vind ik de individuele manieren die mensen ontwikkelen om het leven en dan vooral de eindigheid en zinloosheid daarvan draaglijk te maken. Mensen zijn altijd veel raarder dan ze in eerste instantie lijken. De manieren waarop iedereen in het dagelijks leven bezig is met het creëren van zijn of haar eigen zingeving, ontroeren me vaak en daar wil ik theater over maken. Die manieren wil ik in mijn voorstellingen ontleden. Of er een paar laten zien, in ieder geval, of uitvergroten. Maar wel met ironie en zelfspot. En relativering, daardoor. En ik wil mooie muziek maken, die mn verhalen versterkt en een beetje optilt). Een beetje een pompeus verhaal werd het. De voorstelling wordt dat niet, dat belooft Lisa.

Drums – Een zoektocht naar mijn vader

“Hallo, Ik ben Barbara en ik heb een verhaal te vertellen. Een verhaal over vallen en opstaan, geloof, passie, diversiteit, doorzetten wanneer er niemand meer in je gelooft, opvoeding normen en waarden, die ene kans, vertrouwen, falen heel veel falen, geluk vinden ,vasthouden, zwemmen of verzuipen, tegenslagen, glorie, huilen, lachen, jezelf herpakken, terugvinden en weer totaal kwijt zijn, succes hebben, afgewezen worden, typecasting, reizen, doelen stellen, dromen, poëzie, mogelijkheden, pieken en dalen en muziek. Maar vooral het verhaal over het strijden. Strijden voor mijn passie. Strijden voor het maken van theater.

Vanuit mijn Nigeriaanse roots is het niet vanzelfsprekend dat ik actrice/ theatermaker ben. Ondanks de miljoenen industrie Nollywood wordt het niet gezien als een vak. Toch zet ik door. Ik heb een verhaal te vertellen! Een verhaal aan en over mensen net als ik. Waar het niet vanzelfsprekend is dat je van huis uit mee krijgt wat het beoefenen van een kunstvak is. Of dat je er sowieso over nadenkt een actrice of acteur te worden. Maar vooral benadrukt dit niet te doen en dus geen kans krijgt kunstvak te beoefenen. Kunst is noodzakelijk voor het overbrengen van verhalen, gewoontes, creëren van bewustzijn of gewoon weg kennis te delen.

Veel van ons zoeken naar iets waarvan we niet weten of we het gaan vinden, nog meer van ons zijn bezig met de relatie tussen onszelf en onze ouders, stellen uit wat gedaan moet worden, of voelen onzekerheid over dat wat gaat komen. Drums appelleert hieraan. Dit onderwerp fascineert mij door deze themas. Ze zijn mijn drijfveer voor het maken van theater. Ik kom uit Nigeria, heb een vader die als wereldberoemd percussionist de wereld over toerde en met o.a Stevie Wonder en de Rolling Stones en met de Osibisa band de Afrofunk op de kaart gezet heeft. Maar daarbij wel zijn gezin achterliet. Ik heb daardoor mijn vader moeten missen wat op momenten erg pijnlijk was, maar op andere momenten voor een enorme trots en begrip zorgde dat hij alles achterliet om zijn passie te volgen, om zijn interne vuur brandende te houden. Die drive heb ik ook. Deze noodzaak voel ik ook.”

Is alles naar mens?

Ik ga over 10 minuten naar de film, kan ik nog een hapje eten?
Ik heb 3 minuten geleden een cappuccino besteld, is die wel goed doorgekomen?
Wat is het verrassingsmenu?

In de horeca komt het slechtste, maar ook het beste in de mens naar boven. Gasten vertikken om in volzinnen te praten of vergeten dat mensen soms fouten maken. Het personeel vergeet op zijn beurt dat een gast ook gewoon een slechte dag kan hebben. Wanneer er zeven luidruchtige en onbeschofte mannen het café binnenkomen, lijkt het weer mis te gaan. Of zit er meer verscholen achter het gedrag van deze mannen?

Siebe Palmen is theaterzanger/liedschrijver van luisterliedjes waarin pop en kleinkunst harmonieus samengaan. Enkel uitgerust met een heldere, trefzekere stem (zonder het rauwe randje te schuwen) en een tweetal muzikanten doet hij iets bijzonders met het publiek: hij zet ze aan het denken en laat ze vergeten tegelijk.

Zijn werk is oprecht, confronterend en hebben een tragikomedische lading. De onderwerpen die hij bezingt zijn uiteenlopend, van de relatie tot maatschappelijke problematiek. Dit alles weet hij in een licht en helder poëtische, originele vorm te gieten. Met sarcasme en (cynische) humor. Toch benoemt hij juist ook de schoonheid.

Drums – Een zoektocht naar mijn vader

“Hallo, Ik ben Barbara en ik heb een verhaal te vertellen. Een verhaal over vallen en opstaan, geloof, passie, diversiteit, doorzetten wanneer er niemand meer in je gelooft, opvoeding normen en waarden, die ene kans, vertrouwen, falen heel veel falen, geluk vinden ,vasthouden, zwemmen of verzuipen, tegenslagen, glorie, huilen, lachen, jezelf herpakken, terugvinden en weer totaal kwijt zijn, succes hebben, afgewezen worden, typecasting, reizen, doelen stellen, dromen, poëzie, mogelijkheden, pieken en dalen en muziek. Maar vooral het verhaal over het strijden. Strijden voor mijn passie. Strijden voor het maken van theater.

Vanuit mijn Nigeriaanse roots is het niet vanzelfsprekend dat ik actrice/ theatermaker ben. Ondanks de miljoenen industrie Nollywood wordt het niet gezien als een vak. Toch zet ik door. Ik heb een verhaal te vertellen! Een verhaal aan en over mensen net als ik. Waar het niet vanzelfsprekend is dat je van huis uit mee krijgt wat het beoefenen van een kunstvak is. Of dat je er sowieso over nadenkt een actrice of acteur te worden. Maar vooral benadrukt dit niet te doen en dus geen kans krijgt kunstvak te beoefenen. Kunst is noodzakelijk voor het overbrengen van verhalen, gewoontes, creëren van bewustzijn of gewoon weg kennis te delen.

Veel van ons zoeken naar iets waarvan we niet weten of we het gaan vinden, nog meer van ons zijn bezig met de relatie tussen onszelf en onze ouders, stellen uit wat gedaan moet worden, of voelen onzekerheid over dat wat gaat komen. Drums appelleert hieraan. Dit onderwerp fascineert mij door deze themas. Ze zijn mijn drijfveer voor het maken van theater. Ik kom uit Nigeria, heb een vader die als wereldberoemd percussionist de wereld over toerde en met o.a Stevie Wonder en de Rolling Stones en met de Osibisa band de Afrofunk op de kaart gezet heeft. Maar daarbij wel zijn gezin achterliet. Ik heb daardoor mijn vader moeten missen wat op momenten erg pijnlijk was, maar op andere momenten voor een enorme trots en begrip zorgde dat hij alles achterliet om zijn passie te volgen, om zijn interne vuur brandende te houden. Die drive heb ik ook. Deze noodzaak voel ik ook.”

Is alles naar mens?

Ik ga over 10 minuten naar de film, kan ik nog een hapje eten?
Ik heb 3 minuten geleden een cappuccino besteld, is die wel goed doorgekomen?
Wat is het verrassingsmenu?

In de horeca komt het slechtste, maar ook het beste in de mens naar boven. Gasten vertikken om in volzinnen te praten of vergeten dat mensen soms fouten maken. Het personeel vergeet op zijn beurt dat een gast ook gewoon een slechte dag kan hebben. Wanneer er zeven luidruchtige en onbeschofte mannen het café binnenkomen, lijkt het weer mis te gaan. Of zit er meer verscholen achter het gedrag van deze mannen?

Siebe Palmen is theaterzanger/liedschrijver van luisterliedjes waarin pop en kleinkunst harmonieus samengaan. Enkel uitgerust met een heldere, trefzekere stem (zonder het rauwe randje te schuwen) en een tweetal muzikanten doet hij iets bijzonders met het publiek: hij zet ze aan het denken en laat ze vergeten tegelijk.

Zijn werk is oprecht, confronterend en hebben een tragikomedische lading. De onderwerpen die hij bezingt zijn uiteenlopend, van de relatie tot maatschappelijke problematiek. Dit alles weet hij in een licht en helder poëtische, originele vorm te gieten. Met sarcasme en (cynische) humor. Toch benoemt hij juist ook de schoonheid.

RUGSLRF

De Rode Horde brengt al jaren onzin voor gevorderden, gortdroge humor op de vierkante millimeter voor liefhebbers van Toon Hermans, Jiskefet, Bep Hazepeper én De Rode Horde. Harm-Jan Leemhuis en Paul Vermeulen zijn de enige overgebleven leden van het ooit uit 750 leden bestaande collectief. Na een intern conflict in 1999 over geisers in IJSLAND, besloten 748 teleurgestelde leden het collectief de rug toe te keren. Leemhuis en Vermeulen hebben elkaar leren kennen op de slagersvakschool te Coevorden alwaar ze als vegetariërs al vroeg te maken kregen met een uitzonderingspositie. Verder is De Rode Horde in huidige vorm al meer dan 30 jaar aan het doorbreken en tot op heden zonder noemenswaardig resultaat. Dat mag de pret echter niet drukken voor deze afstormende talenten. Ga zelf ervaren waarom ze beter op de slagersvakschool hadden kunnen blijven.

Drums – Een zoektocht naar mijn vader

“Hallo, Ik ben Barbara en ik heb een verhaal te vertellen. Een verhaal over vallen en opstaan, geloof, passie, diversiteit, doorzetten wanneer er niemand meer in je gelooft, opvoeding normen en waarden, die ene kans, vertrouwen, falen heel veel falen, geluk vinden ,vasthouden, zwemmen of verzuipen, tegenslagen, glorie, huilen, lachen, jezelf herpakken, terugvinden en weer totaal kwijt zijn, succes hebben, afgewezen worden, typecasting, reizen, doelen stellen, dromen, poëzie, mogelijkheden, pieken en dalen en muziek. Maar vooral het verhaal over het strijden. Strijden voor mijn passie. Strijden voor het maken van theater.

Vanuit mijn Nigeriaanse roots is het niet vanzelfsprekend dat ik actrice/ theatermaker ben. Ondanks de miljoenen industrie Nollywood wordt het niet gezien als een vak. Toch zet ik door. Ik heb een verhaal te vertellen! Een verhaal aan en over mensen net als ik. Waar het niet vanzelfsprekend is dat je van huis uit mee krijgt wat het beoefenen van een kunstvak is. Of dat je er sowieso over nadenkt een actrice of acteur te worden. Maar vooral benadrukt dit niet te doen en dus geen kans krijgt kunstvak te beoefenen. Kunst is noodzakelijk voor het overbrengen van verhalen, gewoontes, creëren van bewustzijn of gewoon weg kennis te delen.

Veel van ons zoeken naar iets waarvan we niet weten of we het gaan vinden, nog meer van ons zijn bezig met de relatie tussen onszelf en onze ouders, stellen uit wat gedaan moet worden, of voelen onzekerheid over dat wat gaat komen. Drums appelleert hieraan. Dit onderwerp fascineert mij door deze themas. Ze zijn mijn drijfveer voor het maken van theater. Ik kom uit Nigeria, heb een vader die als wereldberoemd percussionist de wereld over toerde en met o.a Stevie Wonder en de Rolling Stones en met de Osibisa band de Afrofunk op de kaart gezet heeft. Maar daarbij wel zijn gezin achterliet. Ik heb daardoor mijn vader moeten missen wat op momenten erg pijnlijk was, maar op andere momenten voor een enorme trots en begrip zorgde dat hij alles achterliet om zijn passie te volgen, om zijn interne vuur brandende te houden. Die drive heb ik ook. Deze noodzaak voel ik ook.”

Gloeiende plaat [try-out]

In zijn nieuwe voorstelling Gloeiende plaat neemt Pieter Jouke verantwoordelijkheid. Hij zat even in het oog van de orkaan, maar nu is hij er weer. Voordat hij ook maar denkt aan het verbeteren van de wereld, wil hij die (wereld) eerst begrijpen. Dat doet hij door vragen op te werpen. U mag daarop antwoorden. Maar u mag zich ook verbazen over wat er omgaat in het hoofd van deze wereldbestormer. Nooit heeft hij slechts één gedachte tegelijk. Tijdens het rennen van marathons, het beoefenen van de krijgskunst Krav Maga, het schrijven van boeken, columns en voorstellingen; altijd zijn er die gedachtespinsels, ideeën, invallen, overpeinzingen in dat overkokende brein. Ze zijn niet meer tegen te houden, ze knallen eruit in deze voorstelling. Alsof er nog een horde Pieter Joukes rondrent in zijn hoofd. Hij is talig, interactief, keihard en goudeerlijk. Houd u vast. En hem. Op Delft Fringe Festival bent u getuige van de eerste try-outs.

Jouke maakt ook deel uit van De Staat van Verwarring (met absurdist Ronald Snijders) en zit hij bij het oneliners gezelschap Padoem Patsss (BNN-VARA). Daarnaast schrijft hij teksten voor verschillende cabaretiers en voor vele radio- en TV programmas. Hij was o.a. te zien bij CQC, De slimste mens, Koppensnellers, Het Gesprek en Wat vindt Nederland. Jouke loopt marathons (is initiatiefnemer van de Humormarathon voor CliniClowns), schrijft humoristische boeken en is één van de drie breinen achter Burorenkema.nl (samen met Arjen Lubach en Edo Schoonbeek).

Kladderadatsch!

Danibal’s liefde voor de mondharp ontvlamde toen hij zon twintig jaar geleden in aanraking kwam met Toevaanse keelzang. Inmiddels is hij een specialist op deze synthesizer uit de oertijd. Zijn koffer is gevuld met instrumenten uit alle windstreken. Als zanger tast hij de grenzen af van de menselijke stem: keelzang, klankpoëzie, jodelen en een vleugje human beatbox. Danibal maakt met behulp van live loops een heel eigen wereld van klanken: ritmisch, grappig, dan weer als een bezwerende sjamaan.

Zes cafes, zes bieren dat is het idee. Van te voren koop je een stempelkaart bij een van de deelnemende bedrijven en vervolgens loop je in je eigen tempo in je eigen volgorde door de stad om overal een lekker biertje te drinken.

Kaarten in de voorverkoop 20,-

Kaarten op de dag zelf 23,-

Vandaag zijn we open van 16.00 - 21.00 uur

Vandaag zijn we open van 16.00 - 21.00 uur

We sluiten de deuren twee weken om de batterij op te laden.

Vanaf maandag 13 augustus zijn wij er weer.

Vandaag zijn we open van 16.00 - 21.00 uur